İlhak, dondurma ve gerekli rol
Kitaplar // Hamada Firavunları
Olağanüstü bir sessizlik ve hafif bir gürültüyle, Temmuz’un ilki geçti, Sömürge hükümetinin başı ilhak kararını açıklamadı ve başka bir işlem yapılmadı.
İlhak kararının iptali, ertelenmesi veya taksitlendirilmesinin ardındaki temel sebepler, Bunlardan biri:
Her şeyden önce: koloninin karar alma kurumları içindeki anlaşmazlık, Dört pozisyonları var:
1- Benjamin Netanyahu, Filistin Batı Şeria’sının 48 bölgenin aksine Yahudi mirasının kalbi olduğu inancıyla ilgili ideolojik nedenlerle ilhak istiyor, Kudüs, Hebron, Beytüllahim, Sebastia ve Nablus, Filistin’in geri kalanında eşi benzeri olmayan Dünya Mirası Alanları ve simge yapılardır. Bunu yaparken, ultra-Ortodoksların özlemlerini karşılar ve aralarındaki popülaritesini arttırır. Ve yerleşimcilerin desteğini alarak, Siyasi koşulların, Amerikan yönetiminin bu Amerikan coşkusuyla istisnai ve benzeri görülmemiş olduğuna inanıyor, Güçlü ve yıkıcı tepkiler beklenmez, Kudüs ilhak edildi, Washington tarafından tanındı ve büyükelçiliğini oraya taşıdı, ancak “dünyayı mahvetti”.
2. İsrail ordusunun ve istihbarat servislerinin ilhaka itirazı; Güvenlik istikrarlı, Yerleşim genişliyor, İsrailleşme ve Yahudileşme süreçleri devam ediyor ve birikiyor. Ramallah ile güvenlik koordinasyonu devam ediyor. Gazze ile güvenlik ateşkesi kınanamaz ve protesto yok. Arap ülkelerinin çoğunluğu ile normalleşme ilişkileri devam ediyor. İlhak tüm bu faktörleri istikrarsızlaştırabilir, Daha fazla kazanç olmadan, bu sadece potansiyel bir kayıptır ve ister Shinbit’te ister Mossad’da olsun, koloninin ordusu ve istihbaratı açısından kaçınılmalıdır.
3- Savunma Bakanı Benny Gantz ikilisinin coşkusuzluğu, ve Dışişleri Bakanı Gabi Ashkenazi’nin eski generaller olarak askeri geçmişleri göz önüne alındığında ilhak edilmesi, İlhakın Avrupalı müttefikler ve Arap partileri ile siyasi sorunlara yol açması, İlhakı dayatmanın aciliyeti yoktur, Öncelikleri koronavirüs, işsizlik ve ekonomik koşullarla mücadele etmek.
4. Yerleşimciler, Filistin Bankası’nın tamamını kapsayacak ve yerleşimlerin ve vadinin topraklarıyla sınırlı kalmayacak şekilde ilhakı talep edeceklerdir; Bu, Gazze’de ve Filistin Bankası’nın geri kalanında bir Filistin devletinin kurulmasının onaylanmasıyla bağlantılı olmamalıdır.
Ikincisi: Amerika’nın pozisyonu, Trump’ın planına muhalefetin Avrupa’da ve Arap dünyasında tezahürlerinden sonra, Amerika’nın tutumu ilhak konusunda muhafazakar görünüyordu ve iki koşul öngörüyordu:
(a) İlhak kararı İsrail tarafından oybirliğiyle onaylanmalıdır.
(b) Netanyahu bir Filistin devletini kabul ettiğini açıklamalıdır.
İlhak, dondurma ve gerekli rolde devam etmek
Greenblatt’ın yerine başkanın elçisi olarak atanan Washington’un elçisi Avi Barkowitz, Sömürge hükümetinin partileriyle, Bunun ilhakın dondurulması veya ertelenmesi üzerinde etkisi oldu.
Üçüncüsü: Ürdün’ün pozisyonu, Pek çok kişi, Wadi Araba Anlaşması’nın Ürdün’ün Filistin sınırını çizdiğini ve Filistin Bankası’nın haritasını sınırların dışında tuttuğunu bilmiyor. işgal altındaki topraklar olarak.
Müzakere Filistinliler içindir, Bu nedenle, koloninin hükümeti geleceğini tek taraflı olarak belirleyemeyebilir, çünkü 1967’de İsrail işgali altına girdiğinde Ürdün Haşimi Krallığı topraklarının bir parçasıydı. Ürdün, toparlanmanın sorumluluğunu taşıyor ve 1988’de içindeki yasal rolünü sahiplerine, Filistin halkına ve liderlerine bıraktı. İşgal lehine terk etmedi, Bu nedenle, İsrail’in Filistin Batı Şeria ile ilgili herhangi bir tek taraflı kararı, Ürdün-İsrail anlaşmasının içeriğini ve haklarını ihlal etmektedir.
Ürdün’ün pozisyonu, Netanyahu’nun pozisyonlarına paralel olarak ilhak kararına yönelik siyasi bir öncülüğü temsil ediyordu: Birinci: Trump 6/12/2017 tarihinde birleşik Kudüs’ü İsrail kolonisinin başkenti olarak tanıdığını açıkladığında.
2- Trump 28/1/2020 tarihinde planını açıkladığında Filistin-İsrail çatışmasını çözmek için Yüzyılın Anlaşması olarak adlandırılmıştı.
Ürdün’ün Filistin’le çıkarlarının yanı sıra, onlarla stratejik ilişkilerine rağmen Washington ve Tel Aviv’in pozisyonlarıyla çelişen ulusal ve ulusal güvenliğini korumak.
Bu üç temel nedenden dolayı Netanyahu’nun pozisyonu ilhakı uygulamak değildi:
1- İsrail anlaşmazlıkları,
2- Amerikalı,
3- Ürdünlü,
Avrupa faktörüne ek olarak, Netanyahu tarafından önerildiği gibi, sömürge hükümeti tarafından ilhakın dayatılmasını zorlayan faktörler karşısında itici faktörlerdi. Fakat çatışmadaki en önemli unsur olan Filistin’in rolü nedir? Bu, İsrail’in eylemine eşdeğer tek olmasa da hedeftir. Filistin-İsrail çatışması iki proje arasında kızışıyor: İsrail’in sömürgeci projesi karşısında Filistin Ulusal Demokratı.
İlhak, dondurma ve gerekli rolde devam etmek
Filistin faktörünün önemi, sadece İsrail’in yayılmacı projesinin başarısızlığında stratejik bir unsur olan anavatanlarında bir insan faktörünün varlığında yatmıyor. Ama onun önemi, işgale karşı mücadelesinde yatıyor, İşgal, genişleme ve iskan projesinin maliyetli hale getirilmesinde, Ve öyle değil, şimdi, 67 bölgenin işgali beş nedenden dolayı İsrailliler için karlı bir projedir:
1- Batı Şeria’yı (Yahudiye ve Samiriye) İsrail toprağı olarak gören ideolojik.
2- Güvenlik.
3- Tüketici pazarı.
4- Ucuz işgücü kaynağı.
5- Su ve gıda stokları.
Yine de, koloninin yeteneklerinin üstünlüğüne rağmen, Filistinlilerin, geri çekilmeye, geri çekilmeye ve boyun eğmeye zorladıkları için işgali maliyetli hale getirme konusunda iki deneyime sahip olduklarını hatırlamalıyız.
1987 ayaklanmasını takip eden ilk deneyim, İzak Rabin’i ilk kez şunu itiraf etmeye zorladı:
1- Filistin halkı,
2- FKÖ,
3. Filistin halkının meşru siyasi hakları, 1993 Oslo Anlaşması, Bu anlaşmaya dayanarak, aşağıdakiler yapılmıştır:
1- Önce Gazze ve Eriha’dan Filistin şehirlerinden kademeli olarak çekilmek.
2- Ulusal Otorite’nin doğuşu, Filistin devletinin doğuşunun başlangıcıdır.
3- Merhum Cumhurbaşkanı Yaser Arafat’ın 350.000’den fazla Filistinli ile geri dönüşü.
Ancak bu başarı ve bu sonuç sabote edildi ve tersine çevrildi ve Rabin bunun bedelini hayatıyla ödedi. Çünkü aşırı sağın ve ultra-Ortodoksların gözünde “İsrail’e ihanet etti ve topraklarından vazgeçti” ve Yaser Arafat, Kudüs ve mülteciler uğruna İsrail’in geri çekilmesine karşı koymak için canıyla ödedi.
İkinci deneyim, yerleşimlerin sökülmesi ve 2005 yılında İsrail ordu üslerinin kaldırılmasından sonra Şaron’u Gazze Şeridi’ni terk etmeye zorlayan 2000 intifadasının ardından yaşandı.
Filistin halkının ve liderlerinin deneyimlerini ve başarılarını hatırlamaktan başka bir şeyleri yoktur. ve başarısızlıklarının nedenlerini incelemek, Öğretmenlere ve mentorlara ihtiyacı yoktur, O öğretmendir ve düşmanla yüzleşme konusunda en yetenekli olanıdır, çünkü anavatanında ve İsrail canavarının kalbindedir ve işgalini, genişlemesini ve sömürgeciliğini maliyetli hale getiren ve onu terk etmeye zorlayan yaratıcı araçlarla onunla başa çıkmakta iyidir.
Filistin’in eylemi, İsrail’in eylemini maliyetli hale getirecek seviyeye yükseldi mi?
Filistin Yönetimi, El Fetih ve beraberindekiler ilhakı reddetti, bu yüzden başkan karar verdi:
1- 20 Mayıs 2020 tarihinde düşmanla anlayış ve koordinasyonun dondurulması.
2- 22 Haziran Pazartesi günü Eriha şehrinde art arda ulusal konferanslar düzenlenmesi, 24 Haziran Çarşamba günü Fasayil köyünde, 27 Haziran Cumartesi günü Bardala köyünde, Filistin vadisinin topraklarında.
3- Cibril Recüb ve El Fetih arasında ortak basın toplantısı, Salih el-Aruri – Hamas, 2/7/2020 Perşembe günü dondurucu farklılıkların bir ifadesi olarak, Gazze’deki Hamas yönetimi, ilhakı reddettiğini ifade etmek için kitlesel bir gösteri için bastırdı ve tüm liderleri seçeneklerin tüm olasılıklara açık olduğunu açıkladı. İyi sözler ve tehdit edici ve geldi Ancak bu tezahürlerin eylemlerin dengesinde hiçbir değeri yoktur..
Aşağıdakilere ulaşmak için riskler ve zorluklarla orantılı adımlar düzenlemek gerekir:
1- Ortak bir siyasi program.
2. Birleşik bir temsilci kurum.
3- Üzerinde anlaşmaya varılan mücadele araçları.
Bu, gerekli politika, program ve araçları onaylamak için siyasi hiziplerin Genel Sekreterleri toplanmadan olmayacaktır.
Filistinlilerin eyleme ihtiyacı var, hikaye anlatımına değil.
